Прысеў на шляху-дарозе між двух вёсак пан Сумёт-срэбны жывот. Раскінуў шырока сівыя бакі, выставіў на сонейка лысую патыліцу. Сядзіць-бурчыць вандроўцам замінае - далей не пускае, і сам на сябе нарадавацца не можа:
– Які ж я гожы- прыгожы.
Не тое, што некаторыя рожы.
Чысцютка-беленькі, самавіты,
Дыямантавым футрам абвіты.
Вунь валуны самотна валяюцца.
А са мной усе уважаюцца,
Бо без майго дазволу,
Не пракаціцца і колу.
Такі вось я важны чын –
Лепш сядзіце на пячы!
– Гэй, браце, ты чаго на самай дарозе разваліўся ды добрым людзям ехаць замінаеш? Ці чуў, вясна ўжо блізка: хутка тваёй улады канец! – прарыпелі побач Санкі палазамі і без аглядкі панесліся далей.
Пан Сумет-срэбны жывот быў так заняты сабой, што не заўважыў, адкуль аб’явіліся гэтыя нахабнікі. Ён ажно здрыгануўся ад нечаканасці і нават рассыпаў крыху сваіх дыямантаў-сняжынак. А пакуль думаў, што адказаць, зіма замяцеліла і сляды палазоў.
І па сёння сядзіць пан Сумет-сарэбны жывот абурана на дарозе бурчыць-злуецца:
Мне б зноў з Санкамі сустрэцца…Як смелі парушыць парадак,
І праскочыць радам?!!
Нічога не цікавіць пана Сумёта, акрамя свайго гнева. Неўздагад яму, што паўднёвы Ветрык ўжо прынес ледзве чутныя галасы птушак з далёкага выраю:
Спяшай-прыходзь, Вясна-маладзіца!
Ад сну зімовага дай абудзіцца,
Зрабі снягі ручаёвай вадзіцай –
Зямліцы дазволь ўдосталь напіцца;
Цяплу памажы па адшарах разліцца,
Каб у родныя гнёзды маглі мы сяліцца!
Комментариев нет:
Отправить комментарий