Дарога

Тупая морда дызельнай кабылы

імкне ў сляпым тунэлі туманоў,

як лёс – ад нараджэння да магілы,

як Беларусь – цераз імжу вякоў…

У шэрань погляд кідаю надзеі.

А ён не далятае да святла.

Сцэнар жыцця на рэплікі і дзеі

мы дзелім, як на сколкі – крохкасць шкла.

Насустрач – летуценных фараў радасць,

што міма ў цень нябыту пралятуць.

І зноў – туманных пуцявін шарада…

____

А можа, проста Неба разгарнуць?

27.11.2012