(з ліста ў зняволенне Ўл. Некляеву)
Нам бы і ў Новым не загубіць чалавечнасць…
Лёсы лунаюць сняжынкамі, таюць – вадой.
Бог уцялесіўся, каб скіраваныя ў вечнасць
рэкі жыццёвыя бруд не панеслі з сабой.
Чорным па беламу горад напісан зімовы.
Як падарунак абвязаны стужкай дарог.
Не ў віфліемскіх пячорах, не ў яслях яловых –
сёлета хай у душы спавіваецца Бог!
Ім нам падораны горад, і пах мандарынаў,
цёплыя вусны, пачуццяў гарачы напой…
Ўсё растае – за хвілінай сцякае хвіліна…
Толькі Гасподзь прасцвітае ў нас вечнай вясной!
зіма 2010-2011
Комментариев нет:
Отправить комментарий